De wordingsgeschiedenis van de Euro is essentieel.
De politieke ambitie om Europa te helen en verregaand tot integratie te brengen staat aan de wieg van de Euro. Economische overwegingen waren secundair; dit is ironisch aangezien het opgeven een nationale munt een van de meest belangrijke en vergaande economische beslissingen is die een land kan nemen.
Zonder een politieke gemeenschap bindt de Euro niet.
Beslissingen op Europees niveau zijn het product van voortdurend overleg en compromis tussen 17 onafhankelijke landen. Dit is niet efficiënt en traag.
Het gebrek aan een politieke gemeenschap is een duidelijke en schadelijke beperking voor landen binnen de Eurozone om slagvaardig te reageren op economische en financiële crises en leidt tot een onnodig uitzichtloze en kostbare situatie waarin deflatie vrij spel krijgt. Dit type economische druk doet denken aan de pijnlijke sociaal-economische consequenties van leven onder de goud-standaard. Financiële tekorten leiden tot politieke spanningen en dragen bij tot toekomstig onheil.
Het alternatief voor verregaande integratie is het uiteenvallen van de Euro – op verschillende wijze.
Indien de verschillende Eurolanden het niet eens kunnen worden, dan is de logische consequentie dat economisch en monetair beleid nationaal bepaald zal worden, inclusief de herintroductie van onafhankelijke munteenheden. Het mogelijk uiteenvallen van de Euro is een onderwerp dat complex en nog niet goed begrepen is, met veel misverstanden en onduidelijkheden.
De oorspronkelijke Euro bestaat niet meer. Een nieuwe versie, mogelijk de EMU 2.0, is onder constructie. Hoewel deze munt verre van compleet is – en het is nog te vroeg om te zeggen welke vorm de EMU 2.0 uiteindelijk zal krijgen – is het allereest onduidelijk of de Euro de huidige economische en sociale crisis zal overleven.